Bir arvad öz qızını götürüb Mollanın yanına gəlir ki:
– Molla, başına dönüm, deyirlər ki, sən bir alim adamsan. Əl mənim,
ətək sənin. Bu, mənim qızımdı. Düz dörd ildi ki, gedib ərə, uşağı
olmur. İndi əri istəyir bunun üstünə ayrı arvad alsın. Davadan, dərmandan,
duadan, cadudan,pitikdən, gərək bir şey eləyəsən ki, qızımın
uşağı ola. Yoxsa əri onu boşasa, qüssədən bağrı çatlayar.
Arvad o qədər ağlayır ki, Mollanın lap ürəyi yanır. Üzünü qıza çevirib
soruşur:
– Yaxşı, qızım, sənin ananın da uşağı olmazdı?
– Molla, başına dönüm, deyirlər ki, sən bir alim adamsan. Əl mənim,
ətək sənin. Bu, mənim qızımdı. Düz dörd ildi ki, gedib ərə, uşağı
olmur. İndi əri istəyir bunun üstünə ayrı arvad alsın. Davadan, dərmandan,
duadan, cadudan,pitikdən, gərək bir şey eləyəsən ki, qızımın
uşağı ola. Yoxsa əri onu boşasa, qüssədən bağrı çatlayar.
Arvad o qədər ağlayır ki, Mollanın lap ürəyi yanır. Üzünü qıza çevirib
soruşur:
– Yaxşı, qızım, sənin ananın da uşağı olmazdı?
